Verdiğimiz tüm kararları etkileyen içgüdülerimiz var. Atalarımız gibiyiz, binlerce yıldır hiç değişmedik. Hala taş devrindeki içgüdülerimiz bize yön veriyor.
Belgesel izelerken hep düşünürüm neden insanlar evdeki konforunu bırakıp kuzey kutup dairesinde kilometrelerce o dondurucu soğukta yürür? Ya da neden bir kaya parçasına halatsız tırmanmak için yıllarca çalışma yapar?
Sonra kariyerim aklıma gelir. Neden Cardiff’te mutlu mesut çalışmak varken Armut’a geçtim? Cevap vermek zor ama birkaç nedeni var. Öncelikle fikre inandım. İnsanların iş bulacakları, ekmek kazanacakları bir platform yaratma fikri yaptığım işi sevmemle birleşince bitmek bilmez bir motivasyon sağladı. Ekibe güvendim ve en önemlisi de ilerleme içgüdüme karşı koyamadım.
İş hayatında 2 tip profil tanıdım. İlerleme içgüdüsü baskın olanlar ve hayatta kalma içgüdüsü baskın olanlar.
İlerleme içgüdüsü baskın olanlar ilerlemeyi bırakamaz, 70 yaşına da gelse 7 yaşında da olsa devam eder. Risklidir, çetrefillidir, belirsizdir fakat hedefe gidemeseler ve farkına varamasalar bile ilerlemeye devam ederler. O yolda öğrendikleri de yanlarına kar kalır.
Hayatta kalma içgüdüsü baskın olanlar ise bir iş yerinde yıllarca aynı işi yapabilir, ilerleyen dinamik bir işte stabil kalabilir, risklerden uzak durur ve konfor alanında kalmak ister. Karar alırken tehlikelere de odaklanır ve göz önünde bulundururlar. Vefakârdırlar ve bağlılıkları da çok fazladır.
Startup’ların en önemli özelliği ilerleme arzusunda olan insanların çoğunlukta olmasıdır. Kaplumbağa bile kabuğundan çıkmadan ilerleyemiyor. Tecrübelerime göre ideal oran; %30 hayatta kalan içgüdü, %70 ilerleyen içgüdü. İdeal oranı tutturan şirketler hem ilerlerken hem de tehlikelere karşı dayanıklı oluyor. Ekiplere serpiştirilmiş hayatta kalma timleri ekibin arkasını toparlıyor ve önünü açıyor.
Peki sizce iş hayatımıza yön veren başka iç güdüler de var mı?
Kendi sektörünüzdeki altın oranlar nedir? Hiç düşündünüz mü?
Sevgiyle, sağlıcakla kalın.
Erhan KOCABAŞ
Workindo Teknoloji CEO